Een weekje op vakantie betekent ook: tijd om te schrijven!
Er is heel wat uit de pen gevloeid in die paar dagen.
Zoals dag en nacht elkaar nooit vinden,
raken wij elkaar zachtjes aan,
de afstand te beminnen,
ons schip verdoemd maar niet vergaan.
Zoals de wortels nooit de bloemen zien,
zien onze ogen alleen elkaar.
De afstand zit vanbinnen,
onze waarheid eerlijk maar niet waar.
Zal ik je,
ooit ontmoeten toch?
Zullen mijn,
ogen ooit de jouwe zijn,
en die van jou van mij?
Zullen we,
elkaar ontmoeten in onze eigen blik,
zal ik nooit,
de jouwe zijn.
Zoals een kuiken dat niet vliegen kan,
draag ik jou leven tegen me aan.
Te zwaar om hoog te tillen,
te licht om te laten gaan.
Zoals een stomme en een dove,
elkaar begrijpen zonder taal.
Zo leven wij ons leven,
gebaren ons verhaal.
Zal ik je,
ooit ontmoeten toch?
Zullen mijn,
ogen ooit de jouwe zijn,
en die van jou van mij?
Zullen we,
elkaar herkennen in onze eigen blik,
zal ik nooit,
de jouwe zijn.
Zou je me vergeten, de foto's vergelen,
op zolder in een doos.
Hem laten staan bij een verhuizing,
vergeten dat je koos.
Zal je net verdwenen zijn,
wanneer ik je vinden kan.
als ik je riep, zou je komen?
Of is mijn hand te klein?
Maar wat je ook doet,
ik vind je niet en ik verdwijn,
maar in mijn hoofd zal ik,
zal ik altijd de jouwe zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten